Znane od tysięcy lat

Miody Świata

Różnią się nie tylko smakiem i kolorem, ale także składem chemicznym i potencjalnymi korzyściami zdrowotnymi, dlatego warto wybierać te odpowiednie do swoich potrzeb.

Urok miodowego złota, wyciskanego z plastrów zgodnie z kanonem, tysiące lat trwającej tradycji pszczelarskiej, zrodził w nas trwającą już prawie trzydzieści lat fascynację,  zarówno jego różnorodnością jak i odżywczymi, w tym leczniczymi właściwościami. Są  one niewątpliwą pochodną ponad 5000 tysięcy substancji chemicznych, z których znaczna część wpływa na kolor, zapach oraz aromat poszczególnych gatunków miodów. Zdecydowana większość z tych  substancji pochodzi wprost od roślin, zaś, reszta jest syntetyzowana w organizmie pszczół. Substancje te działając między innymi jako kofaktory, komórkowych reakcji enzymatycznych usprawniają ogół procesów przemiany materii i energii w ciele człowieka, co witalizuje cały jego organizm. W tym szczególnie usprawnia pracę mózgu, wątroby,  nerek oraz przewodu pokarmowego. O szczególnej wartości odżywczej miodu jako pokarmu najdobitniej świadczy fakt, że kilku letnie dzieci regularnie spożywające miód wyprzedzają o rok w rozwoju mózgu, a co za tym idzie zdolnościach psychicznych, dzieci które w tym samym okresie czasu nie były nim żywione. Stąd w dawnej Polsce do tradycji należało spożycie przez rodzinę szlachecką co najmniej wiadra miodu, przez okres jesiennozimowy. O wspaniałych miodach pitnych nie wspominając.    

Pierwsze pszczoły zaszczyciły Ziemię około 140-150 milinów lat temu, w drodze ewolucji os z rodzaju Sphecidae. Zatem w trakcie pojawiania się pierwszych kwiatów roślin okrytonasiennych. Wszędzie tam gdzie człowiek spotykał te szlachetne owady, miód był i nadal jest tematem wielu przypowieści i mitów. Z pierwszych pisanych przekazów wiadomo, ze miód pszczeli cieszył się uznaniem już w  starożytności. Od wieków stosowany był jako składnik  wielu produktów spożywczych i napojów, oraz jako środek słodzący i aromatyzujący, a nierzadko leczniczy. Miał on także znaczenie w  religii i symbolice. Przykładowo, w starożytnej Gruzji miód symbolicznie „towarzyszył” zmarłym w ich pozaziemskiej podróży. W Grecji też, znaleziono najstarsze jak dotąd ślady miodu na wewnętrznej powierzchni glinianych naczyń znalezionych  w starożytnym grobowcu, którego  wiek szacuje się na 4,700 – 5,500 lat.

Duchowe i terapeutyczne stosowanie miodu w starożytnych Indiach  odnotowano w Wedach,  księgach hinduizmu i w ówczesnej medycynie. W starożytnym Egipcie miodu używano do słodzenia ciast i ciasteczek, oraz wielu innych potraw, a także składano w ofierze bogu płodności Egiptu, Min.  Starożytne ludy Bliskiego Wschodu i Egiptu stosowały miód do balsamowania zmarłych. W Starożytnym Rzymie uważany był za afrodyzjak i najlepszy środek do gojenia ran  w kompozycji z propolisem. 

Sztuka pszczelarstwa (Mi feng) istnieje w Chinach od niepamiętnych czasów. W książce „Złote zasady sukcesu w interesach” (Jīng Shāng Băo Diăn ) autorstwa starożytnego myśliciela Fan Li (范蠡), niektóre  fragmenty są poświęcone sztuce pszczelarstwa oraz znaczeniu stanu ula dla jakości pozyskiwanego miodu. Miód był również odbierany pszczołom bezżądłowym na terenach starożytnej Mezoameryki, bowiem nasze europejskie pszczoły miodne  dotarły tam dopiero ok. 200 lat temu. Do dzisiaj pszczoły uważane są tam za święte owady, zaś miody używane się powszechnie do celów kulinarnych. Aczkolwiek najstarszym znanym śladem zbierania miodu przez człowieka jest liczące ponad 8 tysięcy lat malowidło naskalne w jaskini Arana  w Hiszpanii, przedstawiające zbieracza (zbieraczkę ?) miodu, wybierającego go z na dziko założonych gniazd pszczelich.

W zależności od surowca, z jakiego powstał miód, wyróżnia się trzy zasadnicze jego typy:

  • miody nektarowe,
  • miody spadziowe,
  • miody nektarowo-spadziowe.

Poniżej charakterystyka wybranych miodów:

MIÓD AKACJOWY

Miód akacjowy z nektaru z robinii białej (akacji białej). Miód ten otrzymywany jest w pasiekach Wschodniej Europy (Węgier, Rumunii, Bułgarii), Afryki Australii, Azji i Ameryki Płn. W stanie płynnym posiada barwę od bezbarwnej do jasnokremowej, natomiast w stanie skrystalizowanym od białej do słomkowej. Jest to miód o delikatnym zapachu kwiatu akacji. Charakteryzuje się znacznie większą zawartością sacharozy, niż wszystkie inne miody nektarowe. Ponieważ miód akacjowy  zawiera stosunkowo dużo fruktozy to posiada niski indeks glikemiczny oraz jest słodszy od miodów zawierających dużo glukozy np. od miodu rzepakowego  Miód akacjowy zalecany jest do żywienia ludzi młodych szczególnie alergików ponieważ zawiera stosunkowo mało pyłku. Miód ten wzmaga apetyt oraz osłabia wrażliwość na zakażenia górnych dróg oddechowych. Stosuje się go w leczeniu bezsenności oraz nadkwasoty żołądka, jak też w leczeniu niektórych zaburzeń przewodu pokarmowego nerek i dróg moczowych. Miód ten podobnie jak miód gryczany posiada wyraźne działanie antymutagenne. 

MIÓD GRYCZANY

Miód gryczany powstaje z nektaru kwiatu gryki – rośliny z rodziny rdestowawatych, która zasiedla obszary klimatu umiarkowanego. Pochodzi ona ze Wschodniej i Środkowej Azji. Miód ten posiada silny zapach i ma lekko piekący ostry smak. W stanie płynnym barwę od ciemno-herbacianej do brunatnej. Zawiera on stosunkowo dużo polifenoli w tym flawonoidów (rutyna)  i kwasów fenolowych o silnych właściwościach antyoksydacyjnych, co hamuje powstawanie wysoce aktywnych  wolnych rodników. To znaczy cząsteczek które uszkadzają DNA białka oraz tłuszcze w komórkach ciała człowieka. Stąd przydatny jest w leczeniu chorób o podłożu rodnikowym, w tym choroby Alzheimera, astmy oskrzelowej, cukrzycy, miażdżycy, choroby Parkinsona, zaćmy starczej, ostrego zapalenia trzustki. Jak większość flawonoidów ma właściwości uszczelniające naczynia i przeciw wysiękowe. Spowalnia utlenianie witaminy C (przez co przedłuża jej działanie). Zmniejsza cytotoksyczność utlenionego cholesterolu. Wykazuje też działanie przeciwzapalne. .Jest również zalecany w zaburzeniach krążenia krwi, zwłaszcza przy żylakach, w stanach wyczerpania, w nerwicach oraz w złamaniach kości. Miód gryczany wykorzystywany jest do wyrobu miodów pitnych. Duża zawartość kwasów sprawia, że fermentacja napojów tych przebiega prawidłowo, a silny aromat i swoisty ostry smak czyni je bardziej pikantnymi.

MIÓD KONICZYNOWY

Miód koniczynowy jest pochodną nektaru kwiatu koniczyny – rośliny  z rodziny Bobowatych. Rośnie w klimacie umiarkowanym Europy, Ameryki Północnej i Azji. Występuje w ok. 300 gatunkach. Miód koniczynowy w stanie płynnym ma barwę słomkowo-żółtą i delikatny zapach. Po skrystalizowaniu ma barwę jasnożółtą, smak bardzo słodki, łagodny. Miód z koniczyny czerwonej jest jaśniejszy i długo pozostaje w stanie płynnym. Po skrystalizowaniu jest prawie biały. Ma wyraźny, niespotykany w innych miodach, kwaskowaty posmak. Miód ten posiada właściwość gojenia ran oraz obniżania ciśnienia krwi. Usprawnia pracę wątroby oraz jelit.  

MIÓD LAWENDOWY

Miód lawendowy powstaje z nektaru rośliny z rodziny Jasnotowatych. Rośnie ona m.in. na obszarze śródziemnomorskim. W skład tej rodziny wchodzi ok. 30 gatunków roślin. Miód z lawendy  posiada delikatny lekko kwiatowy, bardzo przyjemny zapach.  Jest w kolorze herbacianym. Miód lawendowy wspomaga leczenie nerwic,  zmniejsza depresję, ogranicza wahania nastrojów, zwalcza bóle głowy, bezsenność, wyczerpanie nerwowe. Działa również kojąco na serce.

MIÓD LIPOWY

Miód lipowy jest uzyskiwany przez pszczoły z nektaru długowiecznych drzew należących do podrodziny Lipowe. Drzewa te rosną w strefie umiarkowanego klimatu półkuli północnej na obszarach Europy i Azji  Miód ten wyróżnia się silnym aromatem przypominającym zapach lipy. .Ma ostry, lekko gorzkawy smak pochodny między innymi  tymolu. Miód ten charakteryzuje się barwą od zielonkawozółtej do jasnobursztynowej. Wykazuje działanie wykrztuśne, napotne, przeciwgorączkowe, uspokajające i przeciwskurczowe. Jest stosowany w leczeniu ostrych i przewlekłych chorób górnych dróg oddechowych, gardła, angin, zatok oraz oskrzeli.  Stąd jest szczególnie zalecany jest przy przeziębieniach oraz w stanach nerwicowych. Polecany w nocnych napadach kaszlu u dzieci w wieku powyżej 12 miesięcy życia. Dzięki wysokiej aktywności antybiotycznej stosowany jest również w chorobach dróg moczowych i schorzeniach reumatycznych. 

MIÓD SPADZIOWY

Miód Spadziowy jest wytwarzany przez pszczoły głównie z jodły i świerka, rzadko spotyka się miody spadziowe z drzew liściastych. Miody spadziowe z drzew iglastych zawierają substancje lecznicze stosowane w schorzeniach dróg oddechowych. Miód spadziowy jest najczęściej ciemny z odcieniem zielonkawym. W stanie płynnym jest prawie czarny, po skrystalizowaniu rozjaśnia się. W miodach spadziowych znajduje się znaczny procent cukru złożonego, melecytozy, zwanego też cukrem modrzewiowym, który jest typowym składnikiem tychże miodów. Miody spadziowe występują w Europie, Azji Zachodniej i Nowej Zelandii. Miody te zawierają więcej antyoksydantów niż jasne miody. Z uwagi na dużo zawartość substancji mineralnych są polecane w stanach wywołanych przez wyniszczające biegunki.  

MIÓD WRZOSOWY

Miód Wrzosowy otrzymywany jest przez pszczoły z roślin z rodziny Wrzosowatych. Głównie w Europie, północnej Azji, północnej Afryce i w Azji Mniejszej. Ma on kolor bursztynowo-herbaciany oraz galaretowatą konsystencję co powoduje, że i jest trudny do odwirowania z plastrów Charakteryzuje się silnym zapachem, podobnym do zapachu wrzosu. Miód ten jest stosowany w przypadku zapalenia dróg moczowych i prostaty, kamicy nerkowej i zapalenia jelit.  

MIÓD MANUKA

Miód Manuka pochodzi z nektaru kwiatów rośliny o tej samej nazwie  zwanej również drzewem herbacianym. Jest to krzew z rodziny Mirtowatych występujący na obszarach Nowej Zelandii, Australii, wiecznie zielony, o gęstym ugałęzieniu z pięciopłatkowymi, białymi, miejscami zaróżowionymi kwiatami.  Miód Manuka posiada ostry smak i intensywny zapach. Podobnie jak inne miody posiada właściwości  antybakteryjne, przeciwutleniające, przeciwzapalne, a nawet przeciwpasożytnicze. Z uwagi na stosunkowo dużą zawartość metyloglioksalu jego stosowanie u osób starszych wiekiem oraz ewidentnie chorych winno być pozostawać pod kontrolą lekarza. Jego silne terapeutyczne działanie zostało stwierdzone m.in. przy niektórych schorzeniach układu pokarmowego, dróg moczowych, nerek i pęcherza, infekcjach i zakażeniach skórnych, zapaleniach stawów. 

 

MIÓD RZEPAKOWY

Miód Rzepakowy w stanie płynnym przyjmuje barwę od bezbarwnej do słomkowej. Ze względu na dużą zawartość glukozy miód ulega szybszej krystalizacji przybierając kolor biały lub kremowy. Miód ten należy do miodów bardzo słodkich o silnym, zapachu, kwitnącego rzepaku. Obok walorów smakowych, charakteryzuje się dobroczynnym działaniem leczniczym. Pozytywnie wpływa na układ krążenia, wzmacniając serce, normalizując ciśnienie tętnicze krwi, zapobiegając miażdżycy. Ponadto wyrównuje niedobory potasu w organizmie, usuwa nadmiar wody, zmniejszając obrzęki i poprawia zaopatrzenie mięśnia sercowego w tlen.

MIÓD WIELOKWIATOWY

Miód Wielokwiatowy powstaje z nektaru uzyskanego z różnych miododajnych kwiatów roślin uprawnych, leśnych, łąkowych oraz dziko żyjących. Po zebraniu charakteryzuje się on barwą od jasnokremowej do herbacianej, jednakże po skrystalizowaniu zmienia barwę od jasnoszarej do jasnobrązowej. Cechuje się przyjemnym smakiem i zapachem. Niekiedy dominują w nim określone nektary, jak lipowy czy gryczany. Miód wielokwiatowy ma działanie odtruwające, wpływa korzystnie na stan skóry i włosów, oddziałuje pozytywnie na układ krwionośny, a ponadto zwiększa ogólną witalność organizmu człowieka. 

MIODY INNE

Inne miody  do których należą pochodne niezliczonej liczby nektarów kwiatowych z roślin porastających ogromne obszary kuli ziemskiej stanowią, że odmian miodu może być tyle ile jest różnych rodzajów nektarów. Poza powyżej wymienionymi miodami, konsumenci mogą się delektować smakiem np. miodu z drzewa laurowego, pomarańczowego czy też eukaliptusowego. Dostępne są również miody jeżynowe, kaktusowe, z avocado, kwiatów kawy oraz inne, równie interesujące. Zdecydowana większość z nich odznacza się korzystnym działaniem prozdrowotnym. 

Ostatnio coraz więcej wyników badań potwierdza nie tylko pozytywne przeciwutleniające i antybiotyczne, w tym przeciwbakteryjne oraz przeciwgrzybicze właściwości miodów w ogóle ale również ich działanie immunoregulujące (immunostymulujące oraz immunosupresyjne). Działanie to jest szczególnie dobrze widoczne w ich pozytywnym wpływie na wskaźniki hematologiczne, w tym ● tworzenie krwinek czerwonych, przemianę lipidów oraz węglowodanów co pozostaje w związku z lepszą pracą ● całego układu sercowo-naczyniowego, ● układu oddechowego ● wątroby ● nerek  ● mózgu i innych narządów.     

Potwierdzone antymutagenne działanie miodów może sugerować ich zastosowanie w profilaktyce nowotworów, aczkolwiek do tej pory nie zdołano tego w pełni udowodnić w drodze odpowiednich testów  laboratoryjnych oraz badań grup ludzi o dużym stopniu ryzyka zachorowania na określone typy nowotworów.    

Miód pitny  to tradycyjny napój alkoholowy wytworzony w procesie fermentacji brzeczki miodu pszczelego, powstałej ze zmieszania danej objętości wody i miodu. W zależności od proporcji miodu i wody, miody pitne dzielą się na „półtoraki” (jedna część miodu na pół części wody), „dwójniaki” (1:1), „trójniaki” (1:2) etc.. Historia polskich miodów pitnych w firmie Corpo Sp. z o.o. Sp. K. sięga 2004 roku. Właśnie wtedy, jako pierwsza firma z Polski, wzięliśmy udział w międzynarodowym festiwalu miodów pitnych Mead Fest Boulder organizowanym przez The Mazer Cup International (USA). Od tej pory co roku bierzemy czynny udział w tej imprezie, a zgłaszane przez nas do konkursu miody pitne regularnie zdobywają medale i liczne wyróżnienia. W ramach promocji polskich miodów pitnych i rozwoju współpracy pomiędzy Corpo a Mazer Cup, od kilku lat jesteśmy również sponsorem tej imprezy. Daje nam to możliwość popularyzacji naszych produktów  i opowiadania o głęboko zakorzenionej w kulturze słowiańskiej tradycji. 

Od 2009 roku zaczęliśmy promować, poza granicami Polski, własną markę miodów pitnych o nazwie „Polskie Miodosytnie”. Dzisiaj w gronie producentów współpracujących z nami znajdują się Pasieka Maciej Jaros i Spółdzielnia Pszczelarska Apis.

Produkty, które zdobyły nagrody na festiwalu Mead Fest Boulder: 

 

  • Półtorak Gronowy

Nagroda: brązowy medal

Kategoria: PYMENT

Festiwal: International Mead Festiwal Boulder, 2004 r.

  • Dwójniak AM

Nagroda: brązowy medal

Kategoria: METHEGLIN

Festiwal: International Mead Festiwal Boulder, 2004 r.

  • Dwójniak Maliniak

Nagroda: złoty medal

Kategoria: MELOMEL

Festiwal: International Mead Festiwal Boulder, 2006 r.

  • Dwójniak AM

Nagroda: brązowy medal

Kategoria: METHEGLIN

Festiwal: International Mead Festiwal Boulder, 2006 r.

  • Dwójniak Jabłkowy

Nagroda: złoty medal

Kategoria: CYSER

Festiwal: International Mead Festiwal Denver, 2007 r.

  • Dwójniak Koronny

Nagroda: złoty medal

Kategoria: METHEGLIN

Festiwal: The Mazer CUP Boulder, 2009 r.

  • Dwójniak Jabłkowy

Nagroda: srebrny medal

Kategoria: CYSTER

Festiwal: The Mazer CUP Boulder, 2009 r.

  • Dwójniak Cysterski

Nagroda: brązowy medal

Kategoria: OPEN

Festiwal: The Mazer CUP Boulder, 2010 r.

  • Jastrzębi

Nagroda: złoty medal

Kategoria: OPEN

Festiwal: The Mazer CUP Boulder, 2011 r.

  • Bee Meadery

Nagroda: złoty medal

Kategoria: TRADITIONAL

Festiwal: The Mazer CUP Boulder, 2011 r.

  • Biesiadny

Nagroda: złoty medal

Kategoria: VARIETAL

Festiwal: The Mazer CUP Boulder, 2011 r.

  • Orli Meadery

Nagroda: złoty medal

Kategoria: OPEN

Festiwal: The Mazer CUP Boulder, 2012 r.

  • QueenMeadery

Nagroda: złoty medal

Kategoria: TRADITIONAL

Festiwal: The Mazer CUP Boulder, 2012 r.

  • Sokoli

Nagroda: złoty medal

Kategoria: TRADITIONAL

Festiwal: The Mazer CUP Boulder, 2014 r.